მას, ვინც ჯვარს აცვეს (უოლტ უიტმენი)

შენს სულს შერთვია სული ჩემი, ძვირფასო ძმაო,
ბევრი გახსენებს, ბევრი გიხმობს, მაგრამ შენი რა ცოტას ესმის!
მე არ გახსენებ, მე კარგად გიცნობ - შენ ის შვება ხარ, მე რომ განვიცდი, მეგობარო, ყოველთვის, როცა გესალმები, როცა შენს ძმებსაც ვესალმები და იმათაც,მერე რომ მოვლენ.

მხოლოდ ჩვენ ვიღვწვით, ჩვენ გვეხება ყველა მარცხი და გამარჯვება,
ცოტანი მოვსულვართ ყველა მხრიდან, ყველა დროიდან, ტოლნი და სწორნი,
ეს ჩვენ ვამთავრებთ კონტინენტებს და ყველა კასტას,
ეს ჩვენ ვიწყებთ თეოლოგიებს, ჩვენ თანავუგრძნობთ ადამიანებს,
მხოლოდ ჩვენ ვუგებთ და ჩვენ ვარიგებთ,

ვდუმვართ ყოველი კამათის დროს, არ გამოვრიცხავთ არაფერს და არცრას ვამტკიცებთ,
ჩვენ გვლანძღავენ და გვიყვირიან, ეჭვის თვალით ჩვენ გვიყურებენ,
ერთად გვიტევენ, მოგვიქციონ ლამის შუაში, მეგობარო ჩემო,
მაინც თავს ვაღწევთ, ნებისად დავალთ აღმა-დაღმა, ჩვენი ხელი დროს რომ დავატყოთ,
რათა ყოვერლი რასის შვილი ჩვენი ძმა გახდეს და ყველა ვიყოთ შეყვარებული.

პიქტების სიმღერა (რადიარდ კიპლინგი)

სულ არ დაგიდევს შენი რომი, სად დადგას ფეხი
და მისი დიდი და მძიმე ფლოქვი ეცემა ჩვენს კუჭს, გულს და კეფას, ვითარცა მეხი,
და ვერ გრძნობს ჩვენს ხმას, ვით ბღავილს ჯოგის,
ცენტურიონი შემოგვხედავს და ღიმილს მოვგვრით, გაგვეცლება და გვიღვივდება გულში სახმილი.
და კედლის გრანიტს ვათხელებთ ლოკვით - მხოლოდ ენაა ერთადერთი ჩვენი მახვილი!

ჩვენ ცოტა დავრჩით კედელს გადაღმა, ჩვენ არც ტრფობა და არც ზიზღი ძალგვიძს,
მაგრამ ნელინელ მზად ვართ გადავღრღნათ ჩვენ იმპერიის სისხლსავსე ძარღვი.
ჩვენ ვართ მარწუხი, ჩვენ ვართ ტერმიტი, ჩვენ ვართ ეკალი ქუსლში ჩამტყდარი,
ვინც ფეხს დაგვადგამს, რომში ვერ მიდის, მინავლებული ჩვენ ვართ ღადარი.

ფითრი მოგუდავს ფესვმაგარ და ტანძლიერ მუხას, გასანთლულ ბაგირს გადაღრღნის ვირთხა -
ხედავთ, თავისი ღვიძლი საქმე მათ როგორ უყვართ, ხალიჩას ჩრჩილიც აწვალებს დიდხანს.
ჰოდა, მათსავით სული ჩვენც ხომ პატარა გვიდგას და ჩვენც მათსავით არ ვიცლით დაღლა -
ჩუმად ვასრულებთ ჩვენს ერთ საქმეს და ჩვენი სიტყვაც ისე ჩუმია, რომ საქმე გახლავთ.

სევდა შეგვიპყრობს ხოლმე ხანდახან - ამქვეყნად მართლაც რა ცოტა ძალგვიძს,
მაგრამ ნელინელ მზად ვართ გადავღრღნათ ჩვენ ტირანიის მთავარი ძარღვი.
ჩვენ ვართ მარწუხი, ჩვენ ვართ ტერმიტი, ჩვენ ვართ ეკალი ქუსლში ჩამტყდარი,
და ქვეყნის გზები რომში ვერ მიდის, აქ იხერგება ყველა მათგანი.

ჩვენ, რა თქმა უნდა, ძლიერი და მრავალი არ ვართ, ქვეყნად ბევრია ხალხი მრავალი,
მაგრამ ჩვენ ვიცით, ომში როგორ ვაჯობოთ მტარვალს, ჩვენთვის ხომ ომში ჩანს მომავალი.
სულ მონობაში კრთოდა ჩვენი სულის ჯავარი, დიახ, ჩვენ მტრებმა ბევრჯერ დაგვავსეს,
მაგრამ სირცხვილით წითლდებოდა მტერი მავანი, როცა ვცეკვავდით ჩვენ მის საფლავზე.

რა ცოტა დავრჩით კედელს გადაღმა, ხეირიანად არც ჭამა ძალგვიძს,
მაგრამ ძილშიაც მზად ვართ გადავღრღნათ ჩვენ დიქტატურის მსუქანი ძარღვი.
ჩვენ ვართ მარწუხი, ჩვენთ ვართ ტერმიტი, ჩვენ ვართ ეკალი ქუსლში ჩამტყდარი,
ვინც ფეხს დაგვადგამს, რომში ვერ მიდის, ჩვენ ვართ შიმშილი, ჩვენ ვართ ზამთარი!

საკურა

”თავისუფლება ან სიკვდილი” - იჩქერიის ეროვნული ჰიმნი

"მონა, რომელიც თავისუფლებისთვის არ იბრძვის,

ორმაგ მონობას იმსახურებს” - ჯოჰარ დუდაევი.

.

.

.

Мы родились в ту ночь, когда щенилась волчица, Утром, под рев льва, нам дали имена.
В орлиных гнездах вскормили нас матери, На тучах укрощать коней учили нас отцы.

Нас матери родили для народа и отечества, И по их зову мы храбро вставали.
С горными орлами мы свободно выросли, Трудности и препятствия гордо одолевали.

Скорее скалы гранитные, как свинец, расплавятся, Чем полчища врагов заставит нас склониться!
Скорее земля возгорит во пламени, Чем мы предстанем могиле, продав свою честь!

Никогда и никому мы не покоримся Смерть или Свобода - одного из двух добьемся.
Сестры наши раны своими песнями излечивают, Глаза возлюбленных на ратные подвиги поднимают.

Если нас подавит голод - корни будем грызть, Если нас одолеет жажда - росу из травы будем пить!
Мы родились в ту ночь, когда щенилась волчица, Богу, Народу, Отечеству - только им мы служим!

სახელმწიფო ჰიმნები